ลูกพลับโดโจฮาจิยะ

"โดโจ ฮาจิยะ งากิ" หรือ "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" คือ ลูกพลับแห้ง ⁽¹⁾ ที่ผลิตโดยใช้ลูกพลับฝาดพันธุ์โดโจฮาจิยะที่ปลูกในเมืองมิโนกาโมะ จังหวัดกิฟุ
　พลับพันธุ์นี้มีลักษณะผลเป็นสี่เหลี่ยมและมีปลายค่อนข้างแหลม มีระดับน้ำตาล 18% ความหวานจัดจึงเป็นลักษณะเด่น ⁽²⁾
　"ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" เป็นลูกพลับแห้งที่มีขนาดใหญ่มาก มีเนื้อสีเหลืองอำพัน รสสัมผัสทางอาหารมีลักษณะนุ่ม ยุ่ยง่าย และหวานปานกลาง จึงได้รับความนิยมอย่างสูงในฐานะของขวัญ

ผู้ผลิตในท้องถิ่นดูแลรักษาต้น "พลับโดโจฮาจิยะ" ในพื้นที่ผลิต เก็บรวบรวมเมล็ดและต้นกล้าจากต้นพลับเหล่านั้น และปลูกในพื้นที่ผลิต "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" ที่เก็บเกี่ยวจากต้นพลับคือวัตถุดิบสำหรับการทำลูกพลับแห้ง และเพื่อให้ต้นพลับออกผลขนาดใหญ่ หนักอย่างน้อย 250 กรัม จึงมีการลดปริมาณของผลด้วยการขจัดตาและการขจัดผลที่ล้นเกิน
　หลังการเก็บเกี่ยว ใช้รูปทรงสี่เหลี่ยมของผล "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" ให้เกิดประโยชน์โดยการปอกเปลือกลูกพลับด้วยมือแล้วนำไปรมฆ่าเชื้อด้วยกำมะถัน จากนั้นทำไปตากแดดให้แห้ง ระหว่างการทำให้แห้งนั้นจะไม่มีความชื้นเหลืออยู่ในเนื้อ ใช้มือคลึงให้มีรูปร่างเป็นลูกพลับ ในขั้นสุดท้ายของการแปรรูป จะใช้ไม้กวาดขนาดเล็กซึ่งเรียกว่า "นิโอโบกิ" ที่ทำจากฟางข้าวปัดผิวลูกพลับเบา ๆ ซึ่งจะทำให้เม็ดสีขาว ๆ (น้ำตาล) แลดูงามตาเกาะผิวลูกพลับ ถือว่าเสร็จสิ้นกระบวนการผลิต "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ"

เมืองมิโนกาโมะมีสภาพอากาศที่เหมาะแก่การเพาะปลูกพลับ พื้นที่นี้อากาศอบอุ่นตลอดปี มีวันอากาศดีและวันที่ฝนตกพอเหมาะ นอกจากนี้ ด้วยอุณหภูมิต่ำตอนกลางคืนที่ช่วยควบคุมการหายใจและการคายน้ำ จึงสามารถผลิตลูกพลับที่หวานจัดได้ ในช่วงฤดูหนาวซึ่งเป็นฤดูผลิตลูกพลับ จะมีวันอากาศดีหลายวันและมีตอนเช้ากับตอนกลางคืนที่หนาวเย็น ด้วยเหตุนี้ นอกจากผลิตผลจะมีสีเหลืองอำพันสวยงามแล้ว ยังตากไว้ในอากาศได้โดยไม่ต้องกังวลด้วยเพราะการสูญเสียน้ำฉับพลันของลูกพลับจะทำให้ไม่มีน้ำหลงเหลืออยู่ภายใน นอกจากนี้ กระบวนการใช้มือบีบคลึงและใช้ไม้กวาดฟางข้าวปัดในขั้นสุดท้ายก็เป็นวิธีการที่ปฏิบัติกันมาเนิ่นนานเป็นประเพณีในภูมิภาคนี้
　จากปัจจัยข้างต้น ลักษณะเด่นของ "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" จึงเกิดขึ้นจากสภาพอากาศและวิธีการผลิตตามขนบดั้งเดิมของภูมิภาค
　เป็นที่กล่าวกันว่า "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" ใช้เป็นของบรรณาการราชสำนักและรัฐบาลโชกุนกว่าพันปี
　ปัจจุบันมีการจัดส่ง "ลูกพลับโดโจฮาจิยะ" เข้าสู่ตลาดมากกว่า 43,000 ลูกในฐานะผลิตภัณฑ์พิเศษหรูหราจากเมืองมิโนกาโมะ และยังได้รับการประเมินอย่างสูงทั้งในและนอกปรเทศด้วย โดยได้รับรางวัลถ้วยเงินที่นิทรรศการโลกปารีสในปี 1900 รางวัลถ้วยทองที่นิทรรศการโลกลุยเซียนาในปี 1904 และจัดแสดงในนิทรรศการโลกมิลานปี 2015
　ในปี 1978 สมาคมส่งเสิรมพลับโดโจฮาจิยะเมืองมิโนกาโมะได้รับการจัดตั้งขึ้น และดำเนินกิจกรรมด้านการศึกษาเพื่อเพิ่มจำนวนผู้ผลิต จัดโครงการฝึกอบรมพัฒนาคุณภาพ และพยายายามขยายตลาด

1. ลูกพลับแห้ง: ผลิตโดยนำลูกพลับฝาดที่ปอกเปลือกแล้วมาผูกเชือกแขวนไว้เพื่อตากให้แห้งในสถานที่ที่อากาศถ่ายเทดี กล่าวกันว่าในญี่ปุ่นลูกพลับแห้งถือเป็นขนมในงานพิธีมาตั้งแต่กลางสมัยเฮอัน (794-1185) เป็นอย่างน้อย
2. ความฝาดและความหวานของลูกพลับ: ลูกพลับฝาดนอกจากมมีน้ำตาลแล้ว ยังมีแทนนินที่ละลายน้ำได้อีกด้วย ซึ่งทำให้มีรสฝาดจัด กระบวนการทำให้แห้งเปลี่ยนแทนนินให้อยู่ในสภาพที่ไม่ละลายน้ำ ทำให้รับประทานได้