คุโระซากิฉะมาเมะ (ถั่วแระสีน้ำตาล)

ลักษณะพิเศษของ "คุโระซากิฉะมาเมะ (ถั่วแระสีน้ำตาล)" คือเป็นเอดามาเมะสายพันธุ์ที่มีบรรพบุรุษมาจาก โคะฮิราคาตะ ฉะมาเมะมีลักษณะเฉพาะคือมี "สี ", "กลิ่นหอม" และรสอร่อยถูกปากเป็นที่โดดเด่น กล่าวกันว่าเปลือกบางๆ ที่อยู่ในฝักนั้นมีสีน้ำตาลจึงเรียกกันว่าฉะมาเมะซึ่งได้กลายเป็นที่มาของชื่อ อีกทั้งมี "กลิ่นหอม" ที่คล้ายกับกลิ่นที่ได้ตอนคั่วโฮจิฉะ (ผงชาเขียวคั่ว) และคล้ายกับกลิ่นหอมของป๊อปคอร์นด้วยเช่นกัน จากการที่เพิ่ม "กลิ่นหอม" เข้าไปในรสชาติ/ความอร่อยถูกปากที่มีอยู่ในเอดามาเมะอยู่แล้วนั้นทำให้ได้มาซึ่งรสชาติความอร่อยที่รับประทานได้ไม่รู้เบื่อ

กลิ่นหอมที่เป็นลักษณะเฉพาะตัวซึ่งรับสัมผัสได้ตั้งแต่ตอนต้มและความสมดุลเป็นอย่างดีของความอร่อยและรสหวานนั้น มักจะนำมาใช้เป็นของตอบแทนน้ำใจ นับเป็นเอดามาเมะที่มีรสนิยมระดับสูงซึ่งได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก

เขตทำการเพาะปลูก "คุโระซากิฉะมาเมะ" นั้นตั้งอยู่ในพื้นที่ดินลุ่มน้ำปลายทางของแม่น้ำชินะโนะกาวา ที่ดินที่ทำการเพาะปลูกส่วนใหญ่เป็นที่นาซึ่งว่างเว้นจากการทำนาเปลี่ยนมาทำการปลูกพืชชนิดอื่นๆ มีความสูงจากระดับน้ำทะเลศูนย์เมตร คุณภาพของดินที่อุดมสมบูรณ์นั้นเหมาะสำหรับการปลูกเอดามาเมะเป็นอย่างยิ่ง แต่ทว่า "คุโระซากิฉะมาเมะ" นั้นเมื่อเทียบกับเอดามาเมะพันธุ์อื่นๆ แล้วเป็นพันธุ์ที่ยากต่อการควบคุมดูแลการเพาะปลูก หากช่วงเวลาทำการหว่านเมล็ดเร็วก็อาจจะทำให้ต้นยืดตัวและล้มลงได้ จึงได้ทำการปรับแก้ไขโดยร่วมมือกับพื้นที่ทำการผลิต ดำเนินการวางแบบแผนการปลูกและการควบคุมดูแลการปลูกที่สอดคล้องเหมาะสมกับสายพันธุ์นั้น

ในส่วนของการเพาะปลูก เพื่อเป็นการแสดงถึงลักษณะพิเศษของพันธุ์โดยเฉพาะ "กลิ่นหอม" และ "รสชาติ" ให้ปรากฏออกมาเท่าที่จะทำได้ จึงทำการกำหนดช่วงระยะเวลาการหว่านเมล็ดและการเก็บเกี่ยวอย่างเหมาะสม การเก็บเกี่ยวจะให้การ "เก็บเกี่ยวยามเช้า" เป็นมาตรฐาน และให้ความสำคัญต่อการเก็บรักษาความสดเป็นหลัก

เกี่ยวกับ "สี", "กลิ่น" และ "รส" ซึ่งเป็นคุณลักษณะพิเศษของ "คุโระซากิฉะมาเมะ" นั้นขึ้นอยู่กับสายพันธุ์เป็นส่วนใหญ่ การที่จะตั้งขึ้นสายพันธุ์นั้น มีความเกี่ยวพันอย่างลึกซึ้งกับพื้นที่ทำการผลิต "โคะฮิราคาตะฉะมาเมะ" ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของ "คุโระซากิฉะมาเมะ" นั้นในปลายสมัยเมจิ (คริสต์ทศวรรษ 1910) ได้มีการสั่งเมล็ดพันธุ์ฉะมาเมะมาจากซึรุโอคะชิจังหวัดยามะงาตะมายังหมู่บ้านโคะฮิราคาตะของเขตคุโระซากิ และได้ทำการเพาะปลูกโดยใช้เวลานาน ทำการคัดเลือกฉะมาเมะที่มี "กลิ่น" หอมมากและมีลักษณะที่เหมาะสมกับสภาพภูมิอากาศและดินของท้องถิ่น เมล็ดพันธุ์ดังกล่าวนั้นถือเป็น "มงไกฟุชุซึ (สิ่งที่เป็นความลับสุดยอดห้ามนำออกสู่ภายนอก)" ที่ได้รับการปกป้องรักษาไว้เป็นอย่างดี

หลังจากนั้น ตั้งแต่ช่วงคริสต์ทศวรรษ 1970 เพื่อเป็นการปลูกแทนที่ข้าวในนา การปลูกได้ขยายไปสู่พื้นที่คุโระซากิโดยรอบ ในช่วงนี้ถูกเรียกชื่อว่า "คุโระซากิฉะมาเมะ" และในไม่ช้าต่อมาการปลูกฉะมาเมะก็ได้ขยายไปสู่พื้นที่ต่างๆ ทั่วทั้งจังหวัด แต่ชื่อ "คุโระซากิฉะมาเมะ" นั้นจะใช้เฉพาะฉะมาเมะที่ผลิตได้ในพื้นที่ทำการผลิตเท่านั้น